در گذر زمان، یک استاندارد غیر رسمی ناپایداری برای نشانههای گزینه خط فرمان شکل گرفته است. برنامههای سودمند گنو با دقت بیشتری از این «استاندارد» برنامههای قدیمیتر یونیکس پیروی میکنند.
به طور سنتی، گزینههای خط فرمان یونیکس از یک dash (خط تیره) که به وسیله یک یا چند حرف کوچک دنبال میشود شکل میگیرند. برنامههای سودمند گنو یک خط تیره دوتایی، دنبال شده با یک کلمه کامل یا کلمه مرکب را اضافه نمودند.
دو گزینه دارای گستردهترین مقبولیت عبارتند از:
-h
--help
کمک: پیغام نحوه کاربرد را ارایه داده و خارج میشود.
-v
--version
نگارش: شماره نگارش برنامه را نمایش داده و خارج میشود.
سایر گزینههای رایج عبارتند از:
-a
--all
-l
--list
لیست: لیست کردن فایلها یا شناسهها بدون انجام عمل دیگری.
-o
نام فایل خروجی
-q
--quiet
ساکت: خاموش کردن stdout.
-r
-R
--recursive
بازگشت: عمل کردن بازگشتی (تا پایین درخت دایرکتوری).
-v
--verbose
پُرگو: بیرون دادن اطلاعات اضافی در stdout یا stderr.
-z
--compress
فشرده: اِعمال فشردهسازی (به طور معمول gzip).
اگر چه:
در tar و gawk:
-f
--file
فایل: نام فایل در ادامه میآید.
در cp، mv، rm:
-f
--force
اجبار: وادار کردن به رونویسی فایل(های) مقصد.
بسیاری از برنامههای یونیکس و لینوکس از این «استاندارد» منحرف میشوند، بنابراین فرض کردن آن که یک گزینه داده شده به طور استاندارد رفتار خواهد نمود، خطرناک است. همیشه وقتی تردید دارید برای اطمینان، صفحه man فرمان را بازبینی کنید. |
یک جدول کامل گزینههای پیشنهادی برای برنامههای سودمند گنو در the GNU standards page در دسترس میباشد.